Canım ben andan buna,
Ezeli eşip geldim,
Aşkı kılavuz tutup,
O yola düşüp geldim.
Değilim kal-ü kıylde,
Ya yetmiş iki dilde,
Yad yok bana bu ilde,
Anda bilişip geldim.
Geçtip hodbin elinden,
El çektim dükelinden.
Bu ikilik belinden,
Birliğe bitip geldim.
Dört kişidir yoldaşım,
Vefadardır razdaşım.
Üç ile hoştur başım,
Birine buşup geldim.
O dördün birisi can,
Biri din, biri iman.
Biri nefsimdir düşman,
Yolda savaşıp geldim.
Bir kılı kırk yardılar,
Birin yol gösterdiler.
Bu mülke gönderdiler,
O yola düşüp geldim.
Aşk şarabından içtim,
On sekiz ırmak geçtim.
Denizler bendin deştim,
Ummandan taşıp geldim.
Ben andan geldim bunda,
Yine varırım anda.
Ben ana varasımı,
Anda danışıp geldim.
Azrail ne kişidir,
Kasdedesi canıma.
Ben emanet ıssıla,
Anda bitrişip geldim.
Şimdi Yunus’a ne gam,
Âşık melamet bednam.
Küfrüm imana şol dem,
Anda değişip geldim.
Canım Ben Andan Buna
Yunus Emre Şiirleri
hodbin: bencil, bencillik
dükel / dükeli: hep, cümle, hepsi, bütün, herkes
razdaş: razı olan ve razı olunan
buşmak: boğuşmak
bend: su önüne yapılan set
bednam: kötü ün kazanan, kötülüğü ile dillere düşen
melamet: kınama, ayıplama, azarlama, çıkışma
