Ey Bana iyi Diyen şiiri, Yunus Emre Divânı
Ey bana iyi diyen,
Adımı sofu koyan.
Acep sofu mu olur,
Hırka ile taç giyen.
Başıma taç giyindim,
Halka sofu göründüm.
Dışıma hırka giydim,
İçim bir kuru kovan.
Bu dilim zikir söyler,
Gönlüm fesad fikr eyler.
Hiç böyle mi zikr eyler,
Hakkı aşk ile seven.
Gözüm yolun gözetmez,
Kulük işidir tutmaz.
Dilim yerinde yatmaz,
Davalar kılar yalan.
Yunus gümansız bilir,
Yalancı yolda kalır.
Bir gün maksudun bulur,
Gerçeklik ile yalan.
EY BANA İYİ DİYEN II
Ey bana iyi diyen,
Benim kamudan kemter.
Şöyle mücrimim yolda,
Mücrimler benden server.
Benim gibi mücrim kul,
Gel iste bir dahi bul.
Dilimde ilm ü usûl,
Dileğim dünya sever.
Zâhirim iyi yerde,
Gönlüm fâsid haberde.
Bulunmaya Bağdad’da,
Bencileyin bir ayâr.
Dışım göynü içim ham,
Dirliğim budur müdam.
Yol varmadan bir kadem,
Arştan veririm haber.
Dışım biliş, içim yad,
Dilim hoş, gönlüm mürted.
İşim yavuz iyi ad,
Böyle fitne kanda var.
Kime ki öğüt verdim,
O Hakk’a erdi gördüm.
Bana benim öğüdüm,
Hiç eylemedi eser.
Takındım şeyhlik adın,
Kodum maşuk tâatın.
Verdim nefsin muradın,
Kanı Hakk ile Pazar.
Yayıldı Yunus adı,
Suçtur cümle tâatı.
Çalab’ım inâyeti,
Suçun geçire meğer.
EY BANA İYİ DİYEN III
Ey bana iyi diyen, benim kamuda yavuz,
Alnımı ay bilirim, bu gözlerimi yıldız.
Bu vücudum şehrinde buçuk pulluk assım yok,
Amelim mahalleri ser-be ser kalmış ıssız.
Hücrede ve bucakta Hakk’a lâyık amel yok,
Kimde derd ü firak var, kimlerde eserli söz.
Halk hep ayağın durur, ben seğirdim oturdum,
Geçtim sadır yerine, döşek kalın, yerim düz.
Bunun gibi sâlûsluk çünkim elime girdi,
Artık n’işime yarar âh u firak vâh u suz.
Ben bir kitap okudum, kalem onu yazmadı,
Mürekkep eyler isem, yetmeye yedi deniz.
Ben oruç namaz için süci içtim esridim,
Tesbîh u seccadeyçin dinledim çeşte kopuz.
Yunus’un bu sözünden sen mana anlar isen,
Konya minâresini göresin bir çuvaldız.
Yunus Emre (k.s)
