Yıkan Benim, Yapan Benim şiiri
Benim canım uyanıktır,
Dost yüzüne bakan benim.
Hem denize karışmağa,
Irmak olup akan benim.
Irmak gibi ben çağlarım,
Gâh gülerem, gâh ağlarım.
Nefsin ciğerin doğrarım,
Kibri, kini yıkan benim.
Kırdım bu nefsin çerisin,
Bir itdim burc u barusun.
Pak eyledim içerisin,
Mülketini yuyan benim.
Ben hazrete tuttum yüzüm,
O aşk eri açtı gözüm.
Gösterdi bana kend’özüm,
Ayet-i küll denen benim.
Şah didarın gördüm ayan,
Hiç gümansız belli beyan.
Kafir ola inanmayan,
O didara bakan benim.
Benim durur bu cümle iş,
Hikmetim ile yaz ve kış.
Ben bilirim yadı biliş,
Irılmadan duran benim.
Bu cümle canda oynayan,
Damarlarımda kaynayan,
Kûlli dillerde söyleyen,
Kûlli dili diyen benim.
Nemrud odun İbrahim’e,
Ben bağ ve bostan eyledim.
Küfür yüzünden doğuban,
Yine odu yakan benim.
O Hallac-ı Mansur ile,
Söyler idim Enel Hakk’ı.
Benim yine o boynuna,
Dar urganı takan benim.
O Hak habibi Mustafa,
Miraca edicek sefer.
O dem canım hak eyledim,
O sırrını duyan benim.
Şimdi adım Yûnus durur,
O demde İsmail idi.
O dost için Arafat’a,
Kurban olup çıkan benim.
Bu çarh benim hükmümdedir,
Her kanda ben oturmuşum.
Mülk benimdir, hükmederim,
Yıkan benim, yapan benim.
Sa’d benim, Saîd benim,
İlm-i ledündür üstadım.
Yunus dahi benimledir,
O esrarı duyan benim.
Yunus Emre (k.s)
çeri: asker
mülket: yurt, vatan, ülke
küll: tüm
didar: yüz, çehre
güman: umut
ırılma: ayrılma
Yıkan Benim, Yapan Benim
Yunus Emre Şiirleri
Yunus Emre Divânı
