Çalab’ımın o aşkı bağrımı baş eyledi,
Aldı benim gönlümü sırrımı faş eyledi.
Hergiz gitmez gönülden, hiç eksik olmaz dilden,
Çalap kendi nurunu gözüme tuş eyledi.
Can gözü onu gördü, dil ondan haber verdi,
Can içinde oturdu, gönlümü arş eyledi.
Bir kadeh sundu cana, can içti kana kana,
Dolu geldi peymâne, canım sarhoş eyledi.
Esrik oldu canımız, dür döker lisanımız,
Çalabı’mın o aşkı beni derviş eyledi.
Canda yanar çerağı, gönüllerde durağı,
Gönül dahi can dahi aşk ile cüş eyledi.
Ben nice derviş olam, tâ ki ona eş olam,
Yüz bin benim gibiyi aşk hırka pûş eyledi.
Yunus şimdi avunur, dostu görüp sevinir,
Erenler manfilinde aşka cümbüş eyledi.
Yunus Emre (k.s)
Çalap: Yaratan, Hak, Rab.
faş etmek: gizli olanı açığa vurmak, duyurmak, ortaya dökmek, dile vermek.
tuş eylemek: sürmek.
peymane: şarap bardağı, büyük kadeh.
çerağ: çıra, kandil, yağ kandili, lamba, mum, atın şaha kalkması, çırak edilme, bir memuriyete ve ihsana nail olan, vazifesinden emekli edilen
cûş eylemek: coşmak, coşup taşmak.
Çalab’ımın O Aşkı Bağrımı Baş Eyledi
Yunus Emre Şiirleri
Yunus Emre Divânı
