Beni Melamet Eyledi şiiri
Beni melamet eyledi,
Bu ne acep sevda idi?
Endişe yok gönlümde hem,
Bu can eli anda indi.
Gönlüme o dolmuş idi,
Canım onu bulmuş idi.
Şehrine o konmuş idi,
Maşuk bizim evde idi.
Bir nur yazı yaylar idik,
İlm-i ledün söyler idik.
Dostlarımız toylar idik,
Kudret hanı anda indi.
Arşta idi seyranımız,
Nurda idi sayvanımız.
Onda bu bizim canımız,
Mustafa canında idi.
Yoğ idi hem levh-ü kalem,
Ne on sekiz bin bu âlem.
O demde Havva vü Âdem,
Ne ad-u ne sanda idi.
Geldik bu mülke bahane,
Seyreyledik hoş şahane.
Sefer kılarız uş yine,
Vatanımız anda idi.
Hüseyin ve Mansur idi,
Nagâh gördü o sûreti.
Kendin Hakk’a ısmarladı,
Bağdat’ta kavgada idi.
Yunus gel şimdi bu zaman,
Dost yoluna terk eyle can.
Tâ ki olasın câvidan,
Çünkü evvel anda idi.
Yunus Emre
melamet: kınama, ayıplama, azarlama, çıkışma
maşuk: sevilen, aşık olunan
ilm-i ledûn: Allah Teâla’nın veli kullarına nasip ettiği, Allah Teâlâ, gayb ve sırlara dair bir ilimdir. Gayb ve mârifet ilmidir
toylamak: ziyafet vermek, yedirip içirmek, ağırlamak
sayvan: bir şeyin üzerine çekilen dam saçağı gibi düz veya eğimli örtü, şemsiye, çardak
nagâh: birdenbire, ansızın, hemen
cavidan: daimi kalacak olan, sonrasız, ebedi
uş: şimdi, işte, gibi
Beni Melamet Eyledi
Yunus Emre Şiirleri
Yunus Emre Divânı
