Teferrüç Eyleyi Vardım

Teferrüç Eyleyi Vardım şiiri

Teferrüç eyleyi vardım
Sabahın sinleri gördüm
Karışmış kara toprağa
Şu nazik tenleri gördüm

Çürümüş toprak olmuş ten
Sin içinde yatar pinhan
Boşanmış damır, akmış kan
Batmış kefenleri gördüm

Yıkılmış sinleri dolmuş
Hep evleri harab olmuş
Kamu endişeden kalmış
Ne düşvar halleri gördüm

Yaylalar yaylamaz olmuş
Kışlalar kışlamaz olmuş
Bar tutmuş, söylemez olmuş
Ağızda dilleri gördüm

Kimisi zevk ü işrette
Kimi saz u beşarette
Kimi belâ vü mihnette
Dün olmuş günleri gördüm

Soğulmuş şol kara gözler
Belirsiz olmuş ay yüzler
Kara toprağın altında
Gül deren elleri gördüm

Kimi boyun burup yatmış
Tenini toprağa katmış
Anasına küsüp gitmiş
Boynun buranları gördüm

Kimi zari kılar ağlar
Zebaniler canın dağlar
Tutuşmuş sinleri oda
Çıkan tütünleri gördüm

Yunus bunu kanda gördü
Gelip bize haber verdi
Aklım vardı bilim şaştı
Nitekim şunları gördüm.

Yunus Emre (kuddise sirruhu)

teferrüç: gezinti, açılma, ferahlama
sin: ölü gömülen yer, gömüt, mezar, kabir, metfen, makber
pinhan: gizli, saklı, gizlenmiş
düşvar: güç, zor
bar tutmuş: paslanmış
işret: içki içme
mihnet: sıkıntı, üzüntü, bela, musibet
şol: o
zari (kılmak): inleyerek, hüngür hüngür
zebani: cehennemde vazifeli olan meleklere verilen ad, cehennem bekçisi
kanda (kan): (Osmanlıca) bir şeyin menbaı, özde